Persoonlijke Verhalen: Vertrouw op je moederinstinct en vecht voor jouw kind
Persoonlijke verhalen: Vertrouw op je moederinstinct en vecht voor jouw kind
Als moeder van vijf kinderen weet ik hoe druk en intens het leven kan zijn. De jongste is 5 en de oudste 19, en elk van hen heeft zijn eigen unieke pad bewandeld. Maar vandaag wil ik een heel persoonlijk verhaal delen over mijn vierde kind, en hoe ons gezin moest vechten om hem de juiste hulp en onderwijs te geven.
De eerste tekenen: Een huilbaby en onrust
Toen hij werd geboren, was het al snel duidelijk dat hij anders was dan mijn andere kinderen. Hij huilde vaak, echt een huilbaby, en ik vroeg al snel mensen om hulp. Simpele dingen zoals even een rondje met hem lopen, zodat ik een moment voor mezelf had – even die warme koffie opdrinken of aandacht aan de andere kinderen geven – werden een noodzaak. Ondanks alle liefde en zorg, voelde het alsof hij constant onrustig was, alsof er iets niet helemaal klopte.
Zelfs een weekje opgenomen geweest om te kijken wat er speelde en ons wat verlichting te geven. Maar helaas daar kwam verder niks uit en ging ik het zoeken bij alternatieve geneeswijze.
Struikelblokken op de peuterspeelzaal en basisschool
De peuterspeelzaal bleek al snel een uitdaging. Hij leek zich daar niet thuis te voelen en kon niet goed aarden. Dat maakte me ongerust. Mijn moederhart voelde dat er iets mis was, maar ik wist nog niet precies wat. Toen hij naar de basisschool ging, werden de zorgen groter. Hij paste niet in het standaard plaatje en het voelde alsof hij niet de ondersteuning kreeg die hij nodig had. Ik moest het heft in eigen handen nemen en begon zelf via-via naar hulp te zoeken. Helaas kwam ik er al snel achter dat de weg naar de juiste diagnose en ondersteuning lang en frustrerend kan zijn.
De diagnose: Een opluchting, maar nog steeds obstakels
Het moment dat we eindelijk een diagnose kregen, voelde als een keerpunt. Ik dacht: "Nu kunnen we eindelijk naar speciaal onderwijs, waar hij de hulp krijgt die hij zo hard nodig heeft." Maar niets bleek minder waar. Het systeem werkte niet altijd mee, en ik moest vechten als een leeuwin om hem op de juiste plek te krijgen. Soms voelde ik me machteloos en vroeg ik me af of ik het wel goed deed. Maar diep vanbinnen wist ik dat mijn gevoel juist was en dat ik niet mocht opgeven.
De ommekeer: Een bloeiend kind binnen drie weken
Door het inschakelen van de juiste mensen – de gemeente, het speciaal onderwijs, en enkele andere betrokkenen – kregen we het uiteindelijk voor elkaar. Toen mijn zoon eindelijk op zijn plek zat, was de verandering ongelooflijk. Binnen drie weken zag ik een heel ander kind. De depressie, de boosheid, het verdriet – het leek te verdwijnen. Hij bloeide op. Dat gevoel, dat je als ouder eindelijk je kind ziet groeien en gelukkig ziet worden, is onbeschrijfelijk.
Wat ik hieruit heb geleerd, is dat je als ouder nooit moet twijfelen aan je eigen gevoel. Jij kent je kind beter dan wie dan ook, en als je voelt dat iets niet klopt, moet je blijven vechten. Soms moet je door muren heen breken, soms moet je hulp zoeken waar je die het minst verwacht, maar geef nooit op. Het is een moeilijke weg, maar je kind verdient het om op de plek te zijn waar hij of zij zich kan ontwikkelen en gelukkig kan zijn.
Twijfel niet aan je eigen gevoel: Jouw instinct is goud waard
Voor alle ouders die dit lezen: vertrouw op je instinct en blijf vechten voor je kind, hoe zwaar de weg ook lijkt. Want als ouder ben jij de grootste voorvechter van het geluk en welzijn van je kind, en dat is een rol die je met trots mag dragen.